Dromen en verlichting

Denken, lachen, huppelen.

In de zendo van wijlen dierbare vriend en frater Ton Oostveen leerde ik hoe moeilijk het kan zijn om alleen maar, met de adem mee, tot tien te tellen en verder niets.

Over het algemeen kijken we naar het leven als een lineaire ontwikkeling. Maar al zittende op het kussen ontdekte ik het gebrek aan lineaire logica in alles wat ik beleefde. Geen rustig opeenvolgende gedachte. Eerder een wervelstorm aan ideeën, stemmen en herinneringen buitelden over elkaar, op elkaar, onder elkaar en vaak ook door elkaar heen. Het lichaam liet zich niet horen; netjes, geordend, beginnende bij het puntje van de kleine teen. Nee.

Ineens was er een overweldigende jeuk aan mijn neus. Rug in de kramp. Oorsuizen, steken in het hoofd en ah…. Stilte…

Lees het verder op OplichtersUnited.nl